Μ’ αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνω εγώ τη διαδικασία  ολοκλήρωσης των έργων της :

• 1. Παρατήρηση.  Ενδοσκόπηση στη μνήμη, κατάλοιπα αισθήσεων, εικόνων που εξέπληξαν, συγκίνησαν· μια ώχρα του αέρα, ένα χρυσαφί του δειλινού, ένα γήινο κόκκινο, ένα γήινο ψημένο κίτρινο, οι φωνές που αντηχούσαν στην παραλία, στο σπίτι, στους δρόμους, κάποιες γωνιές της Λέσβου, η θέα από τη θάλασσα της Λέσβου, η θέα της Αθήνας· πετώντας από τα άγονα , λευκά νησιά ως τις καμπυλόμορφες ζούγκλες, τις σκοτεινές κάτω από την υγρή ατμόσφαιρα και τα άσπρα, γκρίζα, μαύρα σύννεφα, στη γη της Γαλικίας, την καλυμμένη από δάση και βλάστηση· και με ποιόν τρόπο ετούτη η πυκνοφυτεμένη γη ενδυναμώνει, εξυψώνει, κάνει να αγαπάς εκείνην τη ζεστή  και  γυμνή γη ; και με ποιόν τρόπο ετούτη εδώ η υγρασία περιτυλίγει με βιολετί σελοφάν εκείνην την ξερή  και έντονη ζέστη ; Και το αντίστροφο. Έτσι λοιπόν, πρώτα κοιτάς, εξερευνάς μέσα σου στο βάθος και στο σκότος, στα ταραγμένα και παλλόμενα ύδατα των αισθήσεων, που πέρασαν στο χώρο της φαντασίας και εκεί παρέμειναν, όταν προσπαθούσαν να γίνουν κάτι, γιατί έχουν κάποιο αίνιγμα, είναι αίνιγμα, ζει μέσα τους το αίνιγμα που διατρέχει ολόκληρη τη ζωή μας, από την παιδική ηλικία μέχρι τα γηρατειά.

Οχι η παρατήρηση του κόσμου, η εικόνα των πραγμάτων που βρίσκονται έξω από εμάς, η τυχαία αντίληψη της πραγματικότητας, αλλά, πολύ αργά, η εξερεύνηση της ζωής, η εμβάθυνση στην έρευνα των τοπίων, τα οποία στη σιωπή της μνήμης ξεχωρίζουν σαν σύμβολα της ύπαρξης, μυστήρια κάλλους και νοήματος, αποκρυσταλλώματα εικόνων και συγκινήσεων, εικόνες, ναι, αλλά αποκάλυψης εαυτού, έκπληξης εαυτού μπροστά στη μαγεία των αισθήσεων.

• 2.  Αργότερα, όταν φτάνει η ώρα της ζωγραφικής και αρχίζει να μουτζουρώνει τον λευκό μουσαμά ή το ανοιχτόχρωμο ξύλο για να τα φοβερίσει, όπως λέει η ίδια, όταν ζωγραφίζει και  φόρμες αρχίζουν να αναδύονται από τους λεκέδες, από τις μουτζούρες, τότε αρχίζει με άλλον τρόπο η ενδοσκόπηση·  φτάνει η στιγμή που θυμόμαστε εκείνο που κοιτάζαμε. Θυμόμαστε, όπως λέει ο Πλάτωνας, το αληθές για να το γνωρίσουμε για πρώτη φορά, σα να προϋπάρχει δηλαδή μέσα μας το αληθές, αλλά δεν το ξέρουμε και δεν έχουμε την επίγνωσή του μέχρι που να το θυμηθούμε. Ετσι φαντάζομαι εγώ ότι παρατηρεί η Σούλα την ουσία της ζωής, για να προσπαθήσει να την εκφράσει. Ζωγραφίζει για να θυμηθεί, στήνει ενέδρα στο αληθές που μπορεί να αναδυθεί από τις μουτζούρες, τις ακαθόριστες φόρμες από χρώματα, χρώματα πολλές φορές τόσο ωραία, που μπορεί κανείς πράγματι να καταφέρει να θυμηθεί κάτι, μια  …ανάμνηση. Ανάμνηση με την έννοια  της ανακάλυψης της αλήθειας σαν επιστροφή. Κοιτάζουμε μέσα μας  και βλέπουμε σα να επιστρέφει κάτι και να μας κάνει να θυμόμαστε… τί νόημα έχει η ζωή και πόσο όμορφα είναι όλα όταν γεννιούνται ή όταν συμβαίνουν και εμείς ακόμα δεν τα θυμόμαστε, έτσι με έναν τρόπο σχεδόν ασυνείδητο, σαν το ζεστό χάδι του ήλιου στο κορμί μας, την κρύα επαφή του νερού, το αλάτι στο δέρμα μας, το πόσο αληθινά είναι όλα γύρω μας λίγο προτού πέσει η νύχτα.

Μια διάσταση, μια διαρκής λειτουργία της ζωής είναι η θύμηση, επανειλημμένα να ανακαλύπτουμε σε κάθε βήμα το νόημα των πράξεών μας στο παρελθόν, στο παρόν και αυτών που ποτέ δε θα συμβούν στο μέλλον.

• 3. Ο πίνακας έχει πάρει το δρόμο του και τώρα πια δε φτάνει μόνο να κοιτάξουμε μέσα μας, πρέπει να δούμε τον πίνακα έξω, να καταλάβουμε με ποιόν τρόπο, όλα όσα έχουν ήδη γίνει καθορίζουν αυτά που απομένει να γίνουν, πώς  συνταιριάζουν τα ήδη επιλεγμένα χρώματα, αναδεδειγμένα στην κάθετη επιφάνεια της εικόνας σαν αντικειμενικές αξίες. Μια διαδικασία καθαρά εικαστική, που πρέπει να επιβληθεί στην έμπνευση, στις μούσες, στη ματιά που τείνει αυθόρμητα προς την ουσία.